Amount of pills II

Dobra, czas na rozdział drugi.
Z góry przepraszam, że taki krótki, ale wena mi nie sprzyjała w tym tygodniu i nie mogłam złożyć nic sensownego. Postaram się, żeby następny rozdział był ciekawszy.
No cóż, mam nadzieję, że nie zjebałam aż tak bardzo i da się przeczytać. 
___________________________________________________________________________________

- Gerard? – z zamyślenia wyrwał mnie głos bruneta

- Słucham. – odpowiedziałem chłodno
- Jak to teraz będzie wyglądało? – zapytał ze speszoną miną
- Co dokładnie?
 - No wiesz… nigdy nie byłem w takim miejscu.– uniósł prawą rękę i podrapał się po głowie w akcie zawstydzenia

- Po pierwsze, Arcananssis to nie typowy psychiatryk jak z niskobudżetowego, amatorskiego horroru. Bardziej przypomina klinikę bądź sanatorium. Oczywiście są tu też „drastyczne przypadki”, w których wyizolowanie pacjenta jest niezbędne, ale raczej Ty się do tego nie kwalifikujesz. – posłałem mu ironiczny uśmiech – Wierz mi, Tobie to nie grozi. – poklepałem go po ramieniu

- A więc czas na punkt drugi. Branie leków jest o-b-o-w-i-ą-z-k-o-w-e. – parodiowałem jednego z lekarzy
- A co jeśli nie będę ich przyjmował? – po chwili spytał

- Według prawa pacjenci, którzy ukończyli osiemnasty rok życia nie muszą podejmować leczenia. No, ale kto tu się przejmuje taki pierdołami? Nie od dzisiaj wiadomo, że lekarze mają zawsze rację i za cholerę ich nie przekonasz nawet gdy są w błędzie.
- Pieprzona służba zdrowia. – burknął ze złością
- Ej młody, jak ty się wyrażasz?
- Normalnie kurwa.
- Nie przeklinaj, to ci nie pasuje. Poza tym ile ty masz lat, że sobie tak pozwalasz?
- Dwadzieścia trzy.

 O cholera, tego się nie spodziewałem. Myślałem, że nie ma jeszcze przekroczonej dwudziestki, a tu proszę jaka niespodzianka. W ogóle nie wyglądał na swój wiek i zachowywał się jak dzieciak. Pomyślał  pan Gerard, który oczywiście sam jest stary jak świat i ma aż trzy lata więcej. Błagam, niech mnie ktoś dobije.

- Proszę Cię, nie mów, że aż tak dziecinnie wyglądam. – po chwili ciszy odezwał się z lekkimi wyrzutami

- To nie tak, po prostu nie jesteś zbyt wysoki, masz raczej drobną budowę i delikatne rysy twarzy. – tłumaczyłem się próbując załagodzić sytuację. Wymachiwałem rękami jak upośledzony, a on mierzył mnie wzrokiem. Wyglądał jakby miał zamiar zamordować wszystkich w promieniu kilometra. No brawo Way, już możesz wybierać kwiaty na pogrzeb.

- Nie musisz mi mówić, że jestem krasnalem. Dobrze o tym wiem. Wystarczająco utwierdzili mnie w tym moi rówieśnicy. – momentalnie posmutniał i opuścił głowę w dół dając mi do zrozumienia, że go to zabolało

      Nie chciałem go o nic więcej pytać. Widziałem, że to dla niego trudny temat i nie chce go poruszać z nowo poznaną osobą, która nie umie trzymać języka za zębami. W ogóle co mi przyszło do głowy żeby tak przy nim wypalić? Miałem nadzieję, że chociaż on mnie nie znienawidzi, ale oczywiście musiałem wszystko zepsuć i wbić sobie kolejny gwóźdź do trumny. „One more nail in coffin, one more foot In grave”. Nie no, to trzeba być mną, żeby w takim momencie myśleć o słowach piosenki  i przerywać wojnę z własnym sumieniem.

- Przepraszam, nie to miałem na myśli.

- Nie przejmuj się tym. Po prostu mnie olej jak wszyscy inni ludzie na świecie. – spojrzał na mnie złowrogo i zrezygnowany usadowił się na łóżku

- Nie. – odpowiedziałem stanowczo

- Dlaczego? Przecież tak jest prościej. – spytał zobojętniałym tonem

- Nie zostawię Cię samego. Teraz siedzimy w tym gównie razem, rozumiesz? – podszedłem do łóżka mojego współlokatora

- Nawet mnie nie znasz.

- Nie muszę Cię znać żeby wiedzieć co czujesz. Twoje zachowanie wszystko mi mówi.

- Och, doprawdy? – spytał z ironią
- Tak.

- W takim razie powiedz mi co widzisz patrząc na mnie? Jakim jestem człowiekiem?

  „Nie no Frank, proszę Cię. Teraz chcesz się ze mną bawić w skojarzenia?” pomyślałem po czym podrapałem się po głowie zastanawiając się nad w miarę sensowną odpowiedzią.

- Widzę skrzywdzonego przez życie młodego chłopaka, który ma kompleks na punkcie swojego wzrostu. Prawdopodobnie byłeś szykanowany z właśnie tego powodu i doznałeś wiele zła. Zamykasz się w sobie i starasz nie dopuszczać bliżej, bo boisz się znowu zostać poniżonym. Masz mnie za skończonego dupka, który bawi się w psychologa i myśli, że jest wszechmogący. Ale mylisz się Frank, wcale tak nie jest. Ja również wiem co to znaczy mieć pod górkę w życiu. Inaczej by mnie tu nie było. Nie siedziałbym teraz odizolowany od świata zewnętrznego i jadący na tonach pigułek. Myślisz, że jestem tu, bo tak mi się podoba? Otóż nie. Dla mnie siedzenie tu to zwykła strata czasu i jeszcze jeden gwóźdź do trumny, ale z drugiej strony gdybym pozostawił swoje sprawy tak jak przed przyjazdem tutaj, pewnie już dawno wąchałbym kwiatki od spodu.  Myślałem, że samobójstwo to jedyna dobra opcja i nic pozytywnego już mnie w życiu nie spotka. I w sumie dalej tak myślę,ale opuszczenie tak wcześnie tego świata  byłoby z mojej strony aktem tchórzostwa i dałbym satysfakcję moim oprawcom. Cieszę się, że w porę zdążyłem sobie to uświadomić. Wiesz dlaczego Ci to mówię? Bo jesteś taki sam jak ja tylko, że wokół mnie nie było nikogo, kto chciał mi pomóc, a tu znalazłem się przypadkiem. Więc proszę Cię, nie spieprz tego i daj sobie pomóc. Obiecuję Ci, że razem opuścimy ten przeklęty szpital i jeszcze będziemy szczęśliwi.

   Skończyłem swój jakże długi monolog i spojrzałem na bruneta. Tak, zdecydowanie zaniemówił. Czyżby nie spodziewał się takiego obrotu sprawy? Szczerze sam siebie zdziwiłem. Pierwszy raz od bardzo dawna tak się przed kimś otworzyłem i powiedziałem wszystko co mi leży na sercu. Nawet nie rozumiem dlaczego to zrobiłem. Może to dlatego, że widziałem w nim siebie, a może najzwyczajniej w świecie było mi go żal? Nie wiem, po prostu coś podpowiadało mi, że tak należy zrobić i nie pożałuję mojej decyzji. Mam nadzieję, że właśnie tak będzie.

   Siedzieliśmy w ciszy dobrych parę minut, a chłopak wpatrywał się we mnie z wytrzeszczonymi oczami i lekko rozwartymi ustami. Wyglądał co najmniej komicznie. Prawie jak postać z kreskówki Cartoon Network.

- Frank, chciałbym tylko żebyś mnie nie odtrącał. O nic więcej nie proszę. – przerwałem grobową ciszę i spojrzałem na niego żałośnie

- Po prostu nie chcę przechodzić tego samego piekła drugi raz.                                   

- Wiem. Ja również nie chciałbym tego, ale spróbuj choć trochę mi zaufać.

- Ja już chyba nie potrafię nikomu zaufać.– powiedział ze smutkiem w oczach, a po jego policzku spłynęła pierwsza łza.

________________________________________________________________________________

Wiem, wiem, wiem. Rozdział jest przegadany i nie wnosi nic ciekawego do fabuły, ale czuję, że taki właśnie długi dialog był potrzebny. Mam nadzieję, że się za bardzo na mnie nie pogniewacie i nie będe musiał jak Gee wybierać kwiatów na pogrzeb.

Pozdrawiam.  + komentowanie nie gryzie, to naprawdę dla mnie ważne :c