Amount of pills III

          Próba mikrofonu, raz, dwa, raz dwa, próba mikrofonu. Dobra, a teraz poważnie. Mam na imię Frank i jestem anonimowym debilem. Chwila, przecież miało być poważnie. Cięcie. Mam na imię Frank i jestem pacjentem Szpitala Psychiatrycznego Arcananssis. Zapewne ciekawi was jak długo. Otóż sprowadziłem się tu jakiś hmm, miesiąc temu? Nie wiem, nie liczę czasu no i nie mam kalendarza, bo zresztą po co mi on? A teraz do rzeczy. Nie mam pojęcia co tutaj robię i sądzę, że jakakolwiek terapia to strata czasu, bo prędzej czy później zdechnę. Depresja? Możliwe. A może po prostu byłem pesymistą? W sumie też, ale raczej bez powodu nie miałbym kilku prób samobójczych za sobą. Nie chcę żyć tak jak obecnie. Zamknięty w czterech ścianach z jakimś farbowanym staruchem w pokoju. Dobra, przesadzam, nie był taki stary, ale na pewno miał kilka lat więcej niż ja. Jest strasznie dziwnym typem. Na początku zgrywa zimnego i niedostępnego, a potem pod wpływem impulsu otwiera się. Tak, zdecydowanie był nienormalny, ale chyba najdziwniejszy był jego kolor włosów. Proszę Was, kto przy zdrowych zmysłach farbuje włosy na wściekle czerwony kolor? No na pewno nie ja. W sumie nie wiele się odzywał, ale gdy już nawiązywał ze mną kontakt starał się na siłę ze mną zaprzyjaźnić. Nie wiedziałem po co i dlaczego, ale trochę cieszył mnie fakt, że jednak nie wszyscy mają mnie głęboko w dupie. On nie był jak moi kochani rodzice, którzy w wieku sześciu lat oddali mnie do pobliskiego domu dziecka. Jasne, zróbcie sobie bachora, a po paru latach go wywalcie, bo nie jest tak idealny jak byście chcieli. Nie rozumiem jak można być tak nieczułym wobec innych. Ja nigdy w życiu nie zostawiłbym dziecka obcym ludziom na wychowanie. Chociaż nie, stop. Ja i tak nie będę miał dzieci. Dlaczego? Powód jest bardzo prosty. Nie interesuje mnie płeć przeciwna. Zresztą nikt mnie nie interesował. Ludzie są podli i tylko potrafią krzywdzić. Dokuczać z powodu orientacji seksualnej, albo niskiego wzrostu. Codziennie za to obrywałem. Jak nie od innych wychowanków domu dziecka to w późniejszych latach od licealnej „elity”. W sumie to nawet tak ich nie można było nazwać. Oni po prostu byli oprawcami. Znęcali się nade mną jak na pluszowej zabawce. Wybrali sobie akurat mnie na worek treningowy, bo przecież Iero jest taki mały i bezbronny. No i na pewno nie obrazi się jak po raz setny dostanie w brzuch. Może jeszcze im za to podziękuje? Tak z pewnością.

            Po jakimś czasie miałem serdecznie dość takiego traktowania. To już nawet nie chodziło o męską godność. Mnie to po prostu bolało. Ze szkoły wracałem poobijany i cały w siniakach, których z każdym dniem przybywało. Ale nie mogłem nic z tym zrobić. Oni byli bogaci i dobrze ustawieni w szkole. Jeden z nich był synem tego pieprzonego dyrektora, który nawet nie kiwnął palcem by mi pomóc. Oczywiście, po jakimś czasie zgłosiłem się do szkolnego pedagoga, ale on tylko odbył krótką rozmowę z tymi opryszkami i wszystko poszło w niepamięć. Wszystkiego się wyparli, a ja zyskałem opinię kłamcy i donosiciela. Bo przecież sam to wszystko wymyśliłem i wpadłem pod pociąg, stąd te siniaki. Naprawdę oni byli tak głupi, ślepi czy po prostu się bali utracić pozycję? A no i opinia publiczna. Przecież dyrektorek bardzo by ucierpiał, gdyby ludzie dowiedzieli się, że jego synalek jest zdrowo pieprznięty i wyżywa się na młodszych uczniach.

          Czy ja całe życie muszę mieć przejebane? Najwidoczniej tak.

          Dobra nie zanudzam jakże smutnymi opowieściami biednego Franiusia. Serio, to imię nawet tak idiotycznie da się zdrobnić? Cóż, nieważne.  Powrócę znowu do tematu mojego współlokatora. Z tego co zdążyłem przez ten miesiąc zaobserwować  również nie miał lekko. Widziałem blizny na jego rękach. Na pewno się ciął. Nie wiedziałem dlaczego i myślę, że nawet nie chciałem wiedzieć. To z pewnością nie był przyjemny dla niego rozdział życia. Z resztą co mnie to obchodzi? Facet jak każdy inny. No dobra, dobra może troszeczkę ładniejszy niż większość, ale nic poza tym. Z resztą co ja pieprzę. Był ładny i to cholernie.

**

- Frank. – ktoś wołał moje imię i niemiłosiernie szturchał mnie w ramię

- Wstawaj cholero. – nie przestawał tego robić

- Mamo… co robisz? – majaczyłem na pograniczu snu i rzeczywistości

- Ja Ci zaraz dam mamę. Wstawaj albo sam wywalę Cię z łóżka. – już nie żartował

- Dobra już wstaję. Jesteś okropny. – powiedziałem z wyrzutem i zacząłem wyciągać czyste ubrania z walizki

          Spojrzałem na zegarek. Wskazywał godzinę siódmą trzydzieści. No do ciężkiej Anielki, jak można budzić człowieka przed dwunastą? Co z tego, że większość społeczeństwa wstaje o tej porze lub wcześniej, książę Frankie nie wychodzi z łóżka przed południem i kropka.

           Gerard już ubrany i dumny jak paw siedział i przyglądał się całemu zajściu. Musiałem ciekawie wyglądać. Ledwo przytomny z włosami sterczącymi na wszystkie strony świata i do tego chód w stylu zombie. Powinienem zostać aktorem. Och jakiś ty skromny. Sumienie, nie dasz mi chwili spokoju?

           W końcu skompletowałem wszystkie potrzebne części garderoby i wyszedłem do łazienki na korytarzu. Oczywiście przed drzwiami toalety stało co najmniej dziesięciu pacjentów i kilka wesoło plotkujących pielęgniarek. Tak to jest jak się wstaje za późno. Byłem tu już jakiś czas i wciąż nie mogłem się przyzwyczaić do tutejszych „standardów”.

             Ustawiłem się w kolejkę za tłumem równie przytomnych co ja ludzi i cierpliwie czekałem na swoją kolej. Cierpliwie? Co ja się będę okłamywał, nie jestem wcale cierpliwy. Tupałem nogą jak rozpuszczony bachor dając innym do zrozumienia, że mogliby się pospieszyć i nie mam zamiaru sterczeć tu cały boży dzień. No przepraszam bardzo, ile można brać prysznic i zmieniać ubranie? To chyba nie jest takie trudne. Przynajmniej dla mnie.

             Czas strasznie mi się dłużył. Czekałem już dobre dwadzieścia minut kiedy w końcu miała przyjść moja kolej. O tak, wreszcie będę mógł się przebrać pomyślałem. Niestety bogowie chyba mieli co do mnie inne plany. Odwróciłem wzrok i zanim zdążyłem spostrzec przede mną pojawiło się dwóch wysokich mężczyzn. Wyglądali jak typowi mięśniacy, którzy tylko szukają kolejnej ofiary. Może byłem trochę przewrażliwiony, ale jeden z nich bardzo przypominał mojego oprawcę za szkolnych czasów. No co ja gadam, on był identyczny. W pierwszej chwili przestraszyłem się, że mnie uderzy, ale krew znowu napłynęła mi do mózgu i dyskretnie zwróciłem mu uwagę.

- Przepraszam, jakbyś nie zauważył jest kolejka. – powiedziałem najkulturalniej jak mogłem i wskazałem ruchem ręki wszystkich zgromadzonych

- A co mnie to kurwa obchodzi, pedałku? – boleśnie zaakcentował ostatnie słowo

- A to, że masz kurwa grzecznie ustawić się na końcu i poczekać. – posłałem mu sarkastyczny uśmiech i zacisnąłem dłonie w pięści powstrzymując się przed wybuchem złości

             Zdenerwowany mężczyzna rzucał obelgi pod moim adresem, ale kompletnie go zignorowałem i wszedłem do pomieszczenia. W końcu miałem chwilę spokoju. Człowiek nie może najzwyczajniej w świecie wyjść do toalety aby nie narazić się jakimś pajacom. No gdzie ja żyję?

             Wziąłem szybki prysznic, umyłem twarz i zęby. Szybko wcisnąłem się w czerwony t-shirt z logiem zespołu Black Flag. Inspirowali mnie w każdym tego słowa znaczeniu. Uwielbiałem słuchać ich piosenek i ćwiczyć riffy do nich. No tak, zapomniałem wspomnieć, że gram na gitarze. Nieskromnie się chwaląc, całkiem nieźle mi idzie. Chciałbym kiedyś zająć się tym na poważnie i założyć własny zespół. Na razie to tylko marzenia, ale mam nadzieję, że kiedyś mi się uda. Chociaż najpierw wypadałoby wyjść z tego pieprzonego szpitala. Oczywiście jeśli dożyję tego momentu.

              Przerwałem rozmyślania gdy usłyszałem pukanie do drzwi łazienki. Całkowicie zapomniałem o rzeczywistości, a przecież nie byłem jedynym chcących skorzystać z pomieszczenie. Przestałem bujać w obłokach, założyłem skórzane rurki i parę czarnych trampek. No komu jak komu, ale mi stylu nie można było odmówić. Zawsze dbałem o siebie i starałem ładnie wyglądać. Wiem, zachowuję się jak baba, ale przynajmniej przyciągałem spojrzenia męskiej części widowni. Nie żeby mi specjalnie na tym zależało, ale robiło mi się miło gdy widziałem jak wygłodniałe spojrzenia skupiają się na mojej osobie. Jezu jaki ja jestem próżny.

               Po paru minutach w końcu wyszedłem z pomieszczenia. Wszyscy czekający na swoją kolej mierzyli mnie ostrym wzrokiem jakbym im kogoś zabił. Dobra, może trochę za długo tam siedziałem, ale oni tez będą mieli swoją kolej. Powiedział Frank, który chwilę temu narzekał na to jak długo inni się myją. Ja to chyba mam schizofrenię. Iero ogarnij się!

              Wróciłem do pokoju, czyściutki i pachnący, uśmiechnięty od ucha do ucha. Kto by pomyślał, że prysznic sprawi człowiekowi tyle radości? Chyba tylko ja.

              Gerard patrzył na mnie jak na idiotę. Pewnie sobie myślał „Czemu ten kurdupel się tak szczerzy? W totolotka wygrał czy jak?”. Tak, jestem największym dupkiem na świecie i się tego nie wstydzę. Jestem księciem, wolno mi. Chyba tylko ty tak myślisz, ciamajdo.

- Frank, idę się spotkać ze znajomym. Może pójdziesz ze mną? I tak chyba nie masz nic ciekawszego do roboty.

- A co ja, piesek jestem? Z resztą… mogę iść jak tak bardzo chcesz. – odpowiedziałem naburmuszony.

            Tak naprawdę to było miłe z jego strony, chociaż poczułem się trochę jakby zapraszał dziewczynę na obiad do teściowej. Ale to w końcu tylko jego kolega, a ja nie jestem dziewczyną. No jeszcze tego by brakowało żebym zmienił płeć. Musiałbym naprawdę zabawnie wyglądać. Wytatuowany krasnal zmienia się w Królewnę Śnieżkę. Ciekawe, nie powiem.

- Mieszka trzy pokoje od nas. – powiedział Gerard wskazując na drzwi z numerkiem 34

- Bardzo daleko. Wezmę butelkę wody, bo jeszcze bym się nie daj boże zmęczył.

- Zawsze mogę Cię zanieść. – szepnął mi do ucha szatańsko się uśmiechając

- A tylko byś spróbował… wypatroszyłbym jak rybę

Chłopak zrezygnowany spuścił głowę i poszedł w głąb korytarza.

- No przecież żartuję. Nigdy bym Cię nie skrzywdziłem. – zażenowany pogładziłem się po włosach

         Od razu humor mu się polepszył i szybciej pomaszerował w kierunku pokoju nr 34. Wyglądał jakbym mu sprawił niesamowitą przyjemność tymi kilkoma słowami. Czy ja mu się podobałem? Nie, niemożliwe. Frank wypluj to natychmiast. Ty nie możesz nikogo pokochać. Nigdy więcej.

          W końcu po jakże „ciężkiej” podróży przez korytarz dotarliśmy do pokoju, drzwi otworzył nam przyjaciel Gerarda. Wysoki chłopak o kruczoczarnych włosach stał w progu drzwi. Miał piękne, czekoladowe tęczówki wpatrzone we mnie jak w obrazek. Skrępowało mnie to spojrzenie i udawałem, że go nie widzę.

Gerard zażenowany sytuacją w końcu przerwał ciszę.

- Frank, to jest Jeff. Jeff poznaj mojego współlokatora Franka. – nowo poznany chłopak podał mi rękę i mocno uścisnął

- Miło mi Cię poznać. Gerard często o tobie wspomina. – sztucznie się uśmiechnął, a Gerard posłał mu mordercze spojrzenie

- Mi o Tobie nie mówił. A szkoda, widać, że się bardzo lubicie. – spojrzałem na Gerarda, a on poruszał ustami jakby chciał powiedzieć „zaraz zginiesz gnoju”. Wiem, jestem podły i robię sobie żarty z niego, ale taka moja natura. Gerard jest drugim największym sukinsynem na tej planecie. Drugim, bo pierwszym jestem ja, bo jestem fajniejszy rzecz jasna.

           Weszliśmy do pokoju Jeffa. Nie różnił się niczym od naszego, może oprócz faktu, że w naszym były dwa łóżka. Wygodnie usadowiłem się na krześle stojącym obok, a Gerard przycupnął na podłodze. Nie można było tego nazwać luksusem, ale i tak było lepiej niż w niektórych szpitalach. My chociaż mieliśmy gdzie siedzieć.

          Wesoło rozmawialiśmy o muzyce. Okazało się, że Jeff ma zbliżony gust do mojego i Gerarda. To miło, że nie tylko ja słucham tak zwanych „zespołów szatana” wyklętych przez fanatyczne mohery. Ubierał się zwyczajnie. Ciemne dżinsy, jakaś sprana koszulka i sportowe buty. Nic wyróżniającego, ale mimo wszystko natura mu nie poskąpiła urody. Na pewno miał powodzenie u kobiet. Chociaż prawdę mówiąc nie wyglądał na interesującego się płcią przeciwną. Oczywiście, Frank zawsze ma włączony gej-radar.

           Po około dwóch godzinach żywej rozmowy z nowym kolegą Gerard uznał, że musi iść po coś do pokoju. Szybko opuścił pomieszczenie, a ja zostałem sam na sam z Jeffem. Siedzieliśmy chwilę w ciszy. Czułem jego wzrok na swoim ciele. Czułem się niezręcznie i miałem ochotę stamtąd uciec, ale przecież to nie było nic takiego. On tylko na mnie patrzył.

Jeff nerwowo podniósł się z podłogi i podszedł do mnie. Chwycił mnie za ramię i przywarł do ściany.

- Jeff, co ty rob…

____________________________________________________________________________

A więc wrzucam kolejny rozdział. Szczerze to bardziej podoba mi się niż poprzedni. Przepraszam, że na razie mało frerardowo, ale obiecuję, że akcja się rozkręci : 3 Oj, co ten Jeff planuje...

Zachęcam do czytania i bardzo proszę o komentarze. To dla mnie ważne i niesamowicie motywuje do pisania. No i wtedy wiem, że publikowanie tego ma jakiś sens. XD