Amount of pills V

(Frank)

                   Nigdy w moim dotychczasowym życiu nie było mi dane ujrzeć takiej wściekłości jak w oczach Gerarda. Czułem się jakbym siedział na tykającej bombie, która właśnie wybuchła. Nawet lampart nie rozwinąłby takiej szybkości jak On by tylko uratować swoją księżniczkę z opresji.  Aż się za nim kurzyło… swoją drogą dobrze, że podłoga się nie zapaliła, ale to tylko moja chora wyobraźnia. No cóż… czego by się spodziewać po pacjencie szpitala psychiatrycznego? No właśnie.

                    Gerard jednym, szybkim ruchem złapał mojego oprawcę za nadgarstek i przytwierdził go do ściany.  Jeff, niebywale zaskoczony udawał, że nic się nie stało. Jak gdyby nigdy nic, uśmiechał się do Gerarda i patrzył swoimi plugawymi ślepiami. Gerd odwrócił wzrok w moją stronę i spytał:

-Czy ten sukinsyn coś ci zrobił?! – spytał gniewnie

-Nie, nic się nie stało… naprawdę. – odparłem z lekko łamiącym się głosem

            Uniósł jedną brew do góry i spojrzał na mnie z niedowierzaniem. Wyczuł, że nie jestem z nim do końca szczery, ale nie chciałem go dodatkowo martwić. Tak na dobrą sprawę to nawet nie wiedziałem czy widział to co zaszło. Mam nadzieję, że nie.

-Mów jak było! – krzyknął w twarz Jeffowi

- To nie twoja sprawa rudzielcu.

- Odpowiadaj, albo pożałujesz.

-Haha, a co taka chudzina jak ty może mi zrobić? Naskarżyć pigułom?

              Starszy Way wycelował prawy sierpowy wprost w szczękę przeciwnika. Jeden zero dla Iero! Znaczy dla Waya…

-Bolało? Tak bardzo mi przykro… hahaha, nie.

- Daruj sobie te wygłupy dzieciaku. – burknął Jeff

- Do kogo mówisz, drogi kolego? Bo ja jestem śmiertelnie poważny  – uśmiechnął się szyderczo – Frankie, skończmy to przedstawienie i chodźmy po pielęgniarkę, ktoś tu chyba nie wziął leków uspokajających.

                Chwycił mnie pod rękę, obrócił się na pięcie i eleganckim krokiem opuściliśmy norę zboczeńca. W końcu nie musiałem patrzeć na jego wstrętną mordę i dzikie oczy rozbierające mnie wzrokiem. Temu człowiekowi naprawdę trzeba pomóc. A nawet jeśli nie jemu samemu, to jego przyszłym ofiarom.  On przecież kiedyś wyjdzie z Arcanansiss i może komuś wyrządzić krzywdę. Aż boję się pomyśleć co mogłoby się stać gdyby nie Gerard.
 

- Frank? Halo, ziemia do Franka… żyjesz?

- Aa, tak. Wszystko w porządku.

- Twoja mina mówi co innego, kotku. Wyglądasz jak przestraszone dziecko… a teraz tak całkiem poważnie. Czy on ci coś zrobił?

- Na szczęście nie, choć niewiele brakowało.

- Na pewno?

- Tak, na pewno. Już się tym nie zadręczaj.

- Przecież to normalne, że się martwię. W końcu jesteś moim przyjacielem, prawda?

- Ch-chyba tak.

- Jak to „chyba”?

- Wiesz, chciałbym, żeby to jednak było coś więcej niż tylko przyjaźń…

          Gerard zszokowany spojrzał na mnie i lekko się uśmiechnął.

-C-coś nie tak? – zapytałem, czując jak się rumienię

- Kocham Cię Frankie.

***

No... to teraz możecie znienawidzić mnie za pozostawienie akcji w takim momencie :---) 

Miałam jakiś przypływ weny i tak oto przed chwilką to napisałam. Wiem, wiem, bardzo krótkie, ale następny będzie dłuższy. Dziękuję za to, że jesteście  i proszę o komentarze. ;;

Kocham was... tak Cziczul, Ciebie też. :---)